مسعوداصغرنژادبلوچی
**
برای ارتباط برقرار کردن و ارتقا دادن سطح فرهنگ فرهنگ مردم هر سرزمین باید شاخصه های اصیل آن سرزمین را شناخت و با مقایسه نمودن ها و مقیاس های اصیل همان سرزمین مورد بازنگری قرار داد. و این لازمه اش ایجاد حرکتی همه جانبه است. حرکتی که هم راستا با اعتقادات مردم باشد و خواستگاه های تاریخی و تحلیلی آن ها را برتاباند. در این راه و .با کمک به کشف پتانسیل‌هایی که داریم می توان محصولات فرهنگی خاص این مرز و بوم را در سبد کالای ایرانی تهیه نموده و حق و سهم خود را در راه اعتلای فرهنگ ادا نماییم و به دست آوریم و تا وقتی چنین نکنیم مطمئناً از سرزمین های دیگر تغذیه خواهیم شد. اصالت های حماسی و آیینی ما آن گونه که لازم است شناسانده نشده اند و جا دارد که ادبیات را از دیر باز مطالعه نموده و هم گام با اسطوره های ادبی و رویکردهای آیینی آن ها معرفی نموده و به عنوان مواد اصلی تغذیه روح جامعه استفاده نماییم و با این کار راهی ایجاد نماییم که در آن مخاطب جایگاه خود را پیدا نموده و از آن استفاده نماید. و پس از بالیدن و شناسایی در همان آبشخور دست به نو آوری بزنیم. نمی شود بدون داشتن پیش فرض وارد دوران های معاصر شد. شاید یکی از علت های رواج ادبیات ترجمه آن هم به این شکل بی سر و ته موجب شده است که این ضعف فرهنگی در ادبیات معاصر رواج پیدا نماید و به هیچ وجه جایگزین نداشته باشد.این عدم جایگزینی محصولات وارداتی با محصولات داخلی یک علت بیشتر ندارد آن هم نپرداختن به آن هاست.به هر حال باید به ابعاد همه جانبه فرهنگ نگاه دقیق انداخت و تعادل را فراموش نکرد. شعر معاصر ما به عنوان یک نمود در حال رشد و ترقی بهترین جایگاه آغاز این گونه تحول هاست که فقط با حمایت شاعر و چاپ آثار شاعران و با کم ترین هزینه مادی می توان بیشت بهره برداری معنوی را آز آن نماییم. این نوع ادبیات ما که ما در حال رشد است و به عنوان یک رویداد مدرن از لحاظ فرم جایگاه ویژه ای دارد لازم است از لحاظ محتوایی حمایت شود البته این بدان معنا نیست که ادبیات فرمایشی ایجاد گردد بلکه با فرهنگ سازی و با معرفی و ارائه پتانسیل های داخلی از هر گونه عملکرد بیرونی جلوگیری کنیم. ادبیات آیینی یک راه خاص است در این باره است که انگار نادیده گرفته شده است.
