مسعود اصغرنژادبلوچی
پرویز مشکاتیان سهم بسیاری در تحولات عمیق روحی و احساسی دارد با این حال در بزرگداشت یا یادداشت یا نکوداشت های نگرفته برای پرویز مشکاتیان همیشه نکاتی بوده است که یا نمی توان به زبان آورد یا اگر به زبان بیاوریم بعد لازم است پاسخ های داده شود که موازی یا موافق با ذهن و زبان لااقل نگارنده نیست به همین مناسبت خواستم اشاره کوچکی کرده باشم به تنها آهنگساز خاص که توانست با استفاده از پتانسیل های موسیقی سنتی ایران آثاری همچون گنبد مینا، جان عشاق را در آلبوم های موسیقی ایرانی خلق نماید.
خیلی ها پرویز مشکاتیان را با نوای سنتور می‌شناسند اما زخم و ضربه های سه تار ایشان در آلبوم ماهور و اجراهای دیگر که ذهن و زبان را همچنان مسحور خود نموده و آدم را به قلیان و هیجان نزدیک می کند در موسیقی و در تاریخ موسیقی ایران کمتر اتفاق می افتد. شخصی بدین گونه خاص در عرصه شعر و آهنگسازی ظهور پیدا کند و هر آنچه بسازد مورد اقبال همگان قرار بگیرد و این همه کم لطفی هم درباره اش بشود.
اجراهای مشکاتیان با بسطامی را در آلبوم نوا و مرکب خوانی هیچ کس نمی تواند فراموش کند آلبوم مرکب خوانی محمدرضا شجریان نیز همین گونه است با این حال بنده در دو بازه زمانی خاص سعی نمودند تا با یاری جستن از خانواده های گرامی محمدرضا پرویز مشکاتیان بازخورد هایی را در ذیل گفتگویی یا مصاحبه ای یا یادداشتی یا هر چیز دیگر به منصه ظهور برسانم که متاسفانه در تمام درخواست ها با سکوتی مواجه گردیدم که معنایش را هنوز نمی فهمم.
با این همه سرو آزاد ایران در آلبوم سرو آزاد همه را دعوت کرد به این که امشب همه غمهای عالم را خبر کن بنشین و با من گریه سر کن گریه سر کن این نشان می‌دهد که ققنوس موسیقی ایرانی از نهاد و نمود درون و بیرون جامعه آگاه بوده و سعی داشته است نوعی رفتار کند که تنها یک خیابان به نامش نباشد آنهم خیابانی که اگر بر آن تابلو نام ایشان نگاشتن نمی‌شد نیز به نام خانواده مشکاتیان معروف بود.
نیشابور باید به داشتن چنین نخبگانی بدان گونه افتخار کند و آن را با صدای بسیار بلند و رسا تا بدانجا تکرار و اعلام نماید که همگان بدانند همه ستارگان نیشابور بی بدیل و بی نظیرند.
