خاتون شرق- دستگیری حجت‌الاسلام غلامرضا قاسمیان در عربستان، اگرچه ظاهراً یک اتفاق فردی در بستر مناسک حج بود، اما به‌سرعت به بحرانی رسانه‌ای و دیپلماتیک تبدیل شد؛ بحرانی که نه محصول خصومت تازه‌ای از سوی سعودی‌هاست و نه بی‌پایه در قوانین کشور میزبان. آنچه این ماجرا را به مسئله‌ای فراتر از یک بازداشت ساده بدل می‌کند، نحوه ورود بی‌ملاحظه‌ برخی چهره‌ها به عرصه‌های حساس سیاست خارجی، بدون توجه به عواقب گفتارشان برای ۸۵ میلیون ایرانی است.

خاتون شرق- در روزگار وانفسای رسانه‌ای، که خبرنگار باید همزمان نقش چشم، گوش، وجدان بیدار و قربانی خاموش جامعه را بازی کند، انتظار می‌رود که حداقل پشتوانه‌ای بیمه‌ای برای این قشر فراهم باشد. اما اکنون، در سال ۱۴۰۳، نه تنها از آن وعده‌ها و شعارهای پرطمطراق خبری نیست، بلکه گامی آشکار در مسیر بر باد دادن همین حداقل‌ها نیز برداشته شده است.

خاتون شرق- سه سال از فاجعه دلخراش فروریختن ساختمان متروپل در آبادان می‌گذرد؛ فاجعه‌ای که نه‌تنها آبادان، که وجدان عمومی کشور را به لرزه درآورد. در آن حادثه تلخ، ده‌ها تن از هم‌وطنان‌مان جان خود را از دست دادند؛ جان‌هایی که اگر اندکی مسئولیت‌پذیری و نظارت مؤثر وجود داشت، امروز شاید در کنار خانواده‌هایشان بودند. متروپل فرو نریخت، بلکه قربانی بی‌قانونی، فساد، چشم‌پوشی نهادهای نظارتی و سودجویی برخی پیمانکاران شد. متروپل، تنها یک ساختمان نبود؛ نمادی بود از یک زنجیره معیوب که از طراحی ناصحیح، اجراهای غیراستاندارد و نظارت‌های فرمالیته آغاز می‌شود و به فاجعه انسانی ختم می‌شود.

در سی‌وششمین نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران (۱۷-۲۷ اردیبهشت ۱۴۰۴)

خاتون شرق- بیست‌وهشتم اردیبهشت، روز ملی خیام امسال در حالی به پایان رسید که هیچ نشانی از یک برنامه‌ریزی منسجم یا اطلاع‌رسانی در شأن این روز به چشم نمی‌خورد.

خاتون شرق- در دنیای مجازی، سرزمینی بود پر از دکمه‌های رنگی و لینک‌های چشمک‌زن؛ جایی که مردم یا نگران قطع یارانه بودند، یا در صف ثبت‌نام خودرو و خرید بلیت، دنبال معجزه می‌گشتند. نوسانات طلا، ارز و بورس هم خیال‌شان را راحت نمی‌گذاشت؛ پس‌اندازها دود می‌شد و فقط آه باقی می‌ماند!

خاتون شرق- خودکشی، آخرین جمله‌ای‌ست که گاهی نویسنده‌ها به اجبار می‌نویسند؛ جمله‌ای بی‌پایان، بی‌پاسخ و پُر از فریادهایی که در سکوت گفته شده‌اند. در سال‌های گذشته، خودکشی دیگر فقط یک واقعه شخصی نیست؛ نشانه‌ای‌ست از رنجی جمعی، از فرسایش روانی انسان‌هایی که کلمات‌شان شنیده نشد.

خاتون شرق- یک صبح جمعه‌ی تابستانی، پیش از طلوع خورشید، با یک دوربین ساده راه افتادم در کوچه‌ها و خیابان‌های نیشابور. بی‌برنامه، بی‌مقصد. فقط یک انگیزه داشتم: ثبت، ثبت آن‌چه دارد از دست می‌رود. از هر سردر، از هر دیوار آجری، از هر پنجره‌ی چوبی که از دل تاریخ بیرون زده بود، عکس گرفتم. همان لحظه‌ها برای من پر از احترام بود؛ برای خانه‌هایی که شاید دیگر کسی در آن‌ها نمی‌زیست، اما هنوز جان داشتند، حافظه داشتند، خاطره داشتند.

خاتون شرق- باید یادآور شد که نیشابور، زادگاه استاد پرویز مشکاتیان، از تأثیرگذارترین آهنگ‌سازان و نوازندگان سنتور در تاریخ موسیقی ایران است. مشکاتیان با خلق آثاری ماندگار مانند بیداد، نوا، دستان و آستان جانان نه‌تنها در پهنه موسیقی ایران، بلکه در تاریخ فرهنگی معاصر نیشابور نیز نقشی برجسته دارد. با این همه، زادگاه او تاکنون از داشتن یک جشنواره دائمی موسیقی سنتی بی‌بهره بوده و حتی در سالگرد درگذشتش نیز خبری از رویدادی در خور نام او نیست. آیا این بی‌توجهی، نوعی کم‌کاری مدیریتی و ضعف در نگاه برنامه‌ریزان فرهنگی نیست؟