کمتر کسی باورش می شود در قلب شهر نیشابور درست زیر پای رهگذران هر شب گعده کارتن‌خواب‌هایی برپاست که دور از چشم هوشیاران به عالم تباه افیون پناه می‌برند. اینجا جایی است که بیشتر شهروندان نیشابور با آنکه هر روز از آن گذر می‌کنند هیچ گاه آن را نمی بینند و هنگامی که قدم زنان دست در دست یکدیگر یا با دوچرخه و ماشین از آنجا می گذرند شاید هرگز گمان نکنند درست زیرپایشان دنیای دیگری در جریان است.

رئیس دانشکده علوم پزشکی نیشابور گفت: فقط ۱۰درصد از بیماران کرونایی در حوزه تحت پوشش این دانشکده قرنطینه را رعایت می‌کنند و در حال حاضر قرنطینه عادی و قرنطینه معکوس مهم‌ترین دغدغه ما است.

اکثر قریب به اتفاق ما آدمها به دنبال عدد و رقم های رند در زندگی مان هستیم که وقتی می خواهیم آن را برای کسی بازگو کنیم دلمان قنج برود و بعد از بیان چند عدد شبیه به هم که پشت به پشت و بدون وقفه ردیف شان کردیم، کیف کنیم و بادی به غبغب بیاندازیم.

این روزها سرش خلوت است، مشتری کم شده و کالا هم. روزهایی بود که فرصت سر خاراندن پیدا نمی‌کرد از بس باید جواب مشتری‌ها را می‌داد. برای یکی رژ لب روی دستش تست می‌کرد و به آن یکی درباره فلان محصول توضیح می‌داد. شب‌های عید و مناسبت‌ها که دیگر فروشگاه غلغله بود. حالا اما وضعیت به کل فرق کرده است.

این روزها همه جا در هیاهوی شهر صحبت از قیمت طلا ، سکه و دلار و نوسان‌بازار بورس و انتخابات آمریکا و هزار مسئله دیگر است. هیاهوی کرونا نیز با روندی که در پیش گرفته همه را نگران کرده و از هفته دیگر با موج جدید محدودیت ها همه را خانه نشین‌خواهد کرد.اما در میان این همه دغدغه و هیاهو، در اوج همه گیری کرونا و در سرمای سوزناک پاییز متاسفانه زوجی در نیشابور پس از بیرون ریختن وسایل زندگی شان توسط صاحبخانه ، دو ماه است که در کوچه و در یک چادر محقر زندگی می کنند

درست مثل کاری که نهنگ آبی انجام داد و افراد شرکت کننده در چالش را با مسخ کردن به سمت خودکشی و مرگ هدایت‌ می‌کرد. اسمش «مومو» است. عروسکی ترسناک با چشم‌های برآمده و لبخندی شیطانی و جوکرمانند که نماد چالشی است که‌ می‌گویند نوجوانان را به انجام کارهای خطرناک و خشونت‌آمیز‌ سوق می‌دهد.

بی‌شک خراسان‌رضوی در رشته ورزشی ‌‌‌‌دوچرخه‌سواری آن‌هم در سطح کشور حرف‌‌‌‌های زیادی برای گفتن دارد، بخصوص در رده سنی نوجوانان و جوانان که ورزشکاران خراسانی همیشه در رقابت‌‌‌‌های مختلف سکوی قهرمانی را از آن خود‌‌ می‌کنند.

... این را بسیار خوب می‌دانیم که «ما همه در یک استان و در یک کشوریم» دقیقاً در همان استان و کشور کسانی که فخر نفت‌آلود برخورداری از زیرساخت‌های ملی را به حیثیت و عزت همسایه می‌فروشند؛ بله «ما در یک استان و یک کشوریم. ما هم تابعیت ایران عزیز را داریم، ما هم خراسانی هستیم.» خدا می‌داند که در نفس‌گیرترین بزنگاه‌های تاریخ ایران در کنار مام وطن ایستاده‌ایم و هیچ‌گاه خارجی نبوده و نشده‌‌ایم اما نمی‌دانیم که در یک کشور و یک استان و حتی همسایه دیوار به دیوار، این همه فاصله در برخورداری از زیرساخت‌های ملی در میان دو شهرستان همسایه، چه معنایی دارد؟! هر که زودتر رسید بیشتر ببرد؟! تنازع برای بقاء؟ ما در گنجینه میراث اخلاقی دینی و وطنی، چنین چیزی ندیده و نیاموخته‌ایم و چنین نیز زندگی‌نکرده‌ایم. این طرز نوظهور نگاه به تدبیر امور منطقه ما، واقعاً قابل فهم نیست ...

نخستین روز فروردین ماه امسال این خبر در قاب رسانه جای گرفت؛ «در راستای جلوگیری از تجمعات انسانی و قطع زنجیره انتقال بیماری کرونا زوج جوانی در جم هزینه جشن عروسی خود را به مبارزه با کرونا اختصاص دادند.»